تزریق غبار الماس به جَو، راهی برای خنک شدن زمین خواهد شد؟

به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، از وبگاه فیز، این گروه از مدل‌های آب و هوایی سه‌بُعدی برای مقایسه ذرات معلق در هوا استفاده کردند که ممکن است برای خنک کردن زمین استفاده شوند.

پژوهش‌های قبلی نشان داده است زمین در نقطه بحرانی خود یا نزدیک به آن قرار دارد: گرم شدن زمین به تغییراتی در الگو‌های آب و هوای جهانی منجر شده است که ممکن است با گرم‌تر شدن آن بدتر شود. برخی از متخصصان معتقدند در صورت صحت این موضوع، تنها راه‌حل در این مرحله، یافتن سریع راهی برای خنک کردن زمین است. برخی دانشمندان پیشنهاد کرده‌اند که از میلیون‌ها دستگاه، که کربن هوا را جذب می‌کنند، استفاده شود.

مشکل این است که اگر به نقطه بحرانی رسیده باشیم، حذف کربن کمکی نمی‌کند؛ بلکه باید در کنار کاهش گرمایش، راهی هم برای خنک کردن زمین پیدا کنیم. بیشتر متخصصان معتقدند تزریق ذرات معلق در هوا به جَو به منظور بازتاب نور خورشید و گرما به فضا، تنها راه‌حل است. آنها می‌گویند اکنون، دی‌اکسیدگوگرد بهترین گزینه برای این کار است که به طور طبیعی از آتشفشان‌ها به جَو پرتاب می‌شود و به همین دلیل دانشمندان می‌دانند اگر انسان شروع به تزریق مصنوعی آن کند، چه اتفاقی می‌افتد. عیب این راهکار این است که ممکن است باعث بارش باران اسیدی در سراسر جهان شود؛ ضمن اینکه احتمال دارد به لایه اوزون آسیب برساند و احتمالاً در الگو‌های آب‌وهوای لایه‌های پایین‌تر جَو اختلال ایجاد کند.

در پژوهش حاضر، پژوهشگران برای اینکه متوجه شوند کدام نوع ماده به عنوان خنک‌کننده سیاره عملکرد بهتری دارد، یک مدل آب و هوایی سه‌بُعدی ساختند که تأثیر افزودن ذرات معلق در هوا به جَو را نشان می‌دهد. این نرم‌افزار اثرات ذرات معلق در هوا را نیز بررسی می‌کرد؛ مثلاً اینکه این ذرات نور و گرما را بازتاب می‌دهند یا خیر، چگونه روی زمین ته‌نشین می‌شوند و اینکه آیا در جَو جمع می‌شوند و گرمای بیشتری را حفظ می‌کنند یا خیر.

این گروه پژوهشی سپس، تأثیر تزریق هفت ماده از جمله کلسیت، الماس، آلومینیوم، سیلسیم کربید، آناتاز، روتایل و دی‌اکسید گوگرد به جَو را مدل‌سازی کرد. این مدل‌سازی نشان داد غبار الماس بهترین گزینه است؛ زیرا این ذرات بیشترین نور و گرما را منعکس می‌کنند، برای مدت زمان معقولی بالا باقی می‌مانند و به احتمال زیاد جمع نمی‌شوند. پژوهشگران خاطرنشان می‌کنند غبار الماس از نظر شیمیایی بی‌اثر است؛ بنابراین بعید به نظر می‌رسد برای تشکیل باران اسیدی واکنش نشان دهند.

بر اساس این مدل، تزریق ۵ میلیون تُن غبار الماس مصنوعی به جَو در سال، زمین را احتمالاً در ۴۵ سال ۱.۶ درجه سانتی‌گراد خنک می‌کند؛ البته هزینه این اقدام، هنگفت (تقریباً ۲۰۰ تریلیون دلار) است.