دانشجوی پزشکی که جان خود را فدای خدمت به مردم کرد/ گفت‌و‌گو با خانواده شهید محمدحسین دریس+فیلم

به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، شهید محمدحسین دریس، دانشجوی ترم ۶ پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اراک بودند. ایشان در یازدهم محرم، هنگام بازگشت از یک مأموریت جهادی از اراک به تهران، قبل از اذان صبح دچار حادثه شدند. پس از انتقال به بیمارستان شهید بهشتی، علی‌رغم تلاش‌های کادر پزشکی و درمانی، محمدحسین در ساعت ۲۱ همان روز، به دیدار خدا شتافت و به ملکوت اعلی پیوست.

جهاد و خدمت به مردم چقدر می‌تواند در حل مشکلات کشور مؤثر باشد؟ محمدحسین ویژگی بارزی داشت که در حدیثی از امام علی (ع) آمده است: * «المؤمن غریزة الناس» *؛ مؤمن ذاتاً خیرخواه است. محمدحسین نیز خیرخواه جامعه بود و این خیرخواهی را در رسیدگی به نیازمندان و شرکت در اردو‌های جهادی نشان می‌داد. از همان ابتدای ورود به دانشگاه، علاقه‌اش به کمک به مردم را در قالب فعالیت‌های جهادی پیدا کرد.

علیرغم سطح علمی بالا و توانایی‌های فراوانش، نیمی از وقت خود را به اردو‌های جهادی اختصاص می‌داد. او جهاد را یک هدف مقدس می‌دانست و معتقد بود که اردو‌های جهادی نقش مهمی در پیشبرد اهداف انقلاب دارند. به همین دلیل، در حوزه‌های مختلفی مانند بهداشت و درمان (که تخصص خودش بود)، فرهنگی و عمرانی فعالیت می‌کرد و با تمام وجود در این مسیر گام برمی‌داشت.

محمدحسین یک جوان انقلابی در تراز انقلاب بود؛ آن‌چنان که رهبر معظم انقلاب از یک جوان انتظار دارند. او هم روحیه علمی داشت، هم معنویت بالایی داشت و هم اخلاق‌مدار بود. همیشه می‌گفت: «انسان در چالش‌ها رشد می‌کند.» در یکی از دست‌نوشته‌هایش نوشته بود: «انسان باید به دنبال تغییر باشد. اگر به سکون رسید، سکون مساوی با مرداب است.»

به همه جهادگران توصیه می‌کنم که روحیه تلاشگری خود را در برابر موانع از دست ندهند و مقاوم باشند. محمدحسین در برابر مشکلات جهادی بسیار مقاوم بود و همیشه سعی می‌کرد موانع را از سر راه بردارد.

صحبت‌های مادر شهید:

سلام و احترام خدمت همه شما. من مادر محمدحسین هستم. وقتی از من می‌خواهند ویژگی‌ای از او بگویم، نمی‌دانم از کدام ویژگی‌اش شروع کنم. محمدحسین را ۲۱ سال و ۴ ماه در دامن خودم بزرگ کردم، اما حتی یک گناه از او ندیدم. خودتان قضاوت کنید که او چگونه زندگی کرد.

محمدحسین سه سال عمر مفیدش را در دانشگاه علوم پزشکی گذراند. از دوستانش بپرسید، آنها هم تأیید می‌کنند که او حتی در نگاه‌هایش هم اخلاق‌مدار بود. از نگاه به نامحرم گرفته تا هدف بلندش که رضای خدا بود، همه چیز او نشان‌دهنده ایمان و تقوایش بود.

از همه بچه‌های جهادی می‌خواهم که راه محمدحسین را ادامه دهند. او در اردو‌های جهادی فقط به دنبال یک بازدید ساده نبود، بلکه می‌خواست مشکلات مردم را ریشه‌ای حل کند. چه در حوزه دندان‌پزشکی، چه درمان و چه آزمایش‌ها، همیشه سعی می‌کرد به روستا‌ها سر بزند و مشکلات آنها را به طور کامل برطرف کند.

محمدحسین به این ایمان داشت که * «هیچ عبادتی بالاتر از خدمت به خلق نیست.» * امیدوارم همه بچه‌های جهادی این جمله را سرلوحه کار خود قرار دهند و با اخلاص در مسیر خدمت به مردم گام بردارند. ان‌شاءالله خداوند به آنها کمک کند و راه محمدحسین را ادامه دهند.