محسن روحی صفت کارشناس مسائل بین الملل در گفت‌وگو با خبرنگار سیاست خارجی ایرنا در خصوص توافق ۱۰ ساله میان ایران و هند در موضوع توسعه بندر و اسکله چابهار و مزایا و منافعی که برای دو طرف دارد، اظهارداشت: در ابتدا باید به این نکته مهم توجه کنیم که توسعه کشور بدون توجه و اهتمام کافی به فزایش تعاملات تجاری با سایر کشورها امکان‌پذیر نیست.
وی با بیان اینکه محدیت‌هایی که کشور در سرمایه‌گذاری جهت توسعه پروژه‌های داخلی دارد لزوم توسعه سرمایه‌گذاری خارجی را بیش از پیش نمایان می‌سازد، گفت: دانش فنی زمانی حاصل می‌شود که شرکت‌های خارجی حاضر به سرمایه‌گذاری و مشارکت در پروژه‌های داخلی کشور شوند و بدین ترتیب ما می‌توانیم از ظرفیت‌ها و پتانسیل‌هایی که در تعامل و همکاری بیشتر با سایر کشورها ایجاد می‌شود در راستای تامین منافع ملی بهره‌مند شویم.
این کارشناس مسائل بین‌الملل افزود: از ۲۱ سال پیش قراردادی سه جانبه میان ایران، هند و چین در خصوص کریدور شمال و جنوب به امضا رسید، اما متاسفانه به آن اهدافی که در پروژه مزبور تعیین شده بود دست پیدا نکردیم.
روحی صفت تصریح کرد: علاوه بر آن از سال ۲۰۱۶ قراردادی هم میان ایران، هند و افغانستان در خصوص توسعه چابهار و استفاده از ظرفیت‌های این بندر به امضا رسید که متاسفانه در این موضوع هم اهدافی که مد نظر بود محقق نشد.
وی ادامه داد: باید به این نکته توجه داشته باشیم که هند یکی از کشورهای بزرگ اقتصادی جهان است و تا چند سال دیگر جزو ۴ اقتصاد قدرتمند در سطح دنیا به حساب خواهد آمد و همچنین سطح دانش و تکنولوژی بالایی نیز در این کشور وجود دارد.
این دیپلمات پیشین ایران در افغانستان اظهارکرد: طبیعی هست که هند نیز به دنبال تامین منافع، امنیت و به دست آوردن آمال و آرزوهای خودش هست، اما باید به این موضوع اشاره کنیم که قرارداد هند با ایران در خصوص چابهار اولین پروژه بندری خارج از کشوری است که هند در اداره آن مشارکت دارد و از این روی برای آنها جذاب و البته دارای اهمیت، منفعت و مزیت خواهد بود.
روحی صفت بیان داشت: بنابراین، تعامل با کشورهای خارجی و توسعه مناسبات خارجی ایران در راستای تامین منافع ملی است و هند نیز جزو یکی از آن کشورهایی است که می‌تواند در این مسیر برای ایران کماکان مثمر ثمر واقع شود.
وی با بیان اینکه هندی‌ها روابط راهبردی با آمریکا دارند و حتی اگر دولت این کشور کمتر تحت تاثیر آمریکا واقع شود، اما بخش خصوصی آن از آمریکا تاثیرپذیر خواهد بود، گفت: کما اینکه بخش خصوصی چین نیز تحت تاثیر آمریکا است چرا که آنها منافع نقش و سهم خود را در اقتصاد آمریکا دارند و اگر آنگونه که مد نظر آمریکا هست پیش نروند باید هزینه آن را بدهند که این می‌تواند شامل نقش کمتر آنها جهت مشارکت در پروژه‌های اقتصادی با آمریکا در آینده یا عدم بهره‌مندی از اعتباراتی باشد که بانک‌های تحت نفوذ آمریکا می‌توانند به آنها ارائه دهند.
این کارشناس مسائل بین‌الملل ادامه داد: طبیعتاً تحریم‌های یکجانبه آمریکا علیه ایران می‌تواند موانع زیادی را پیش روی توسعه همکاری‌های تجاری ایران با سایر کشورها فراهم آورد، اما به تدریج این ابزار تحریمی آمریکا علیه کشورهای مستقل کُند و کُندتر می‌شود.
روحی صفت با بیان اینکه بحث مدیریت پروژه چابهار امروز بحث نرم‌افزاری است چرا که از بُعد سخت‌افزاری جرثقیل‌ها و سایر دستگاه‌های مورد نیاز در آنجا مستقر شده‌اند، تصریح کرد: وقتی که این قرارداد به مدت ۱۰ ساله تنظیم شده یعنی ایرانی‌هایی که در کنار هندی‌ها در این پروژه مشغول به فعالیت و همکاری هستند می‌توانند از دانش و تکنولوژی آنها بهره‌مند شوند، یاد بگیرند و در آینده نزدیک خودمان صاحب این تکنولوژی می‌شویم، همچنین به معنای دیگر این قرارداد را می‌توان مصداقی از مفهوم انتقال تکنولوژی در نظر بگیریم.
وی عنوان کرد: اگر ما بتوانیم چین و برخی دیگر از کشورها را هم در پروژه چابهار مشارکت دهیم می‌تواند تضمینی جهت عملیاتی شدن و تحقق اهداف تعیین شده در این پروژه و البته ایجاد نوعی رقابت میان سرمایه‌گذاران خارجی در این پروژه به حساب آید.
این دیپلمات پیشین ایران در افغانستان بیان کرد: توسعه بندر چابهار ۵ فاز دارد و آنچه که در حال عملیاتی شدن است تنها فاز اول آن است بنابراین به نظر می‌آید وارد کردن و سهیم کردن چین و برخی دیگر از کشورها در این پروژه می‌تواند کمک به تسریع و تسهیل اجرایی شدن این پروژه باشد.
روحی صفت در پایان خاطرنشان کرد: یکی از سیاست‌های موفقی که در دولت سیزدهم در حال اجرایی شدن است سیاست توسعه تعاملات با کشورهای همسایه و منطقه‌ای است و در این قالب باید گفت که ایران و هند نیز متقابلاً یکدیگر را همسایگان خود می‌دانند.